Toda a tarde buscando palabras sucias no fondo da boca. Que pode dicir Occidente? Penso en Persépolis. Unha historia. Penso en poetas descoñecidos e hindúes, en descoñecidos e somalíes. Isto é vergoñento. Como pasearse pola rúa en roupa interior. A poesía agota e sinto un hámster nunha roda correndo quilómetros para chegar á mesma gaiola.
A poesía agota.
Nos vindeiros meses parece ser que os deuses reserváronme moito traballo.
Aconteceu o 20 de decembro. A sala-caverna encheu.
As convidadas foron dúas. As dúas fotógrafas. As dúas manipuladoras das fotos. As dúas moi novas. As dúas cun talento e un estilo claros, irrebatíbeis. As dúas chegaron aos meus ollos antes que aos meus oídos a través de internet. Chegar a elas pola casualidade, tirando do fío de Ariadna.
A primeira en expoñer foi Pequena Suricata, pousada no mundo real como Elba. Elba Fernández. Xa falei aquí do seu onirismo. Do seu punto de vista manchado. Empañado. Hibridado con certa melancolía fantástica.
Silence?
A súa posta en escena foi silenciosa e por silenciosa, intensa: unha presentación en vídeo [aquí podedes ver e escoitar un fragmento] con música seleccionada, mais unha escolma de fotografías con textos. Tivo a delicadeza dos magos que amosan os seus trucos e no vídeo inseríu un making-off case paso a paso dunha das metamorfoses das súas creacións, dende a foto orixinal ata o resultado final.
Elba non practica a diafanidade. Prefire recluírse no palimpsesto fotográfico, na imaxe riscada na que por baixo aparece outra imaxe e debaixo outra e debaixo outra. Será por iso que o exercicio de perderse nas súas fotos promete achádegas diminutas en recunchos aparentemente homoxéneos co todo. Resolve con fantasía xogos de palabras transmutados en imaxe. Superpón. Ordena. Autorretrata. Todo cun compás submariño, cun aquel de alga ou estatua.
A outra convidada, Rebeca Saray Gude, emprega o pseudónimo Dosismortal. Abraiantemente prolífica, Dosis desenvolve unha iconografía de temas, texturas e escenarios propios do goth. Os seus retratos son tan plásticos que confunden ao espectador. Tan crus porque perturban. O curioso de Dosis é que, lonxe de ficar nese ámbito de pose sinistra, gore, explora outras temáticas tamén marxinais cunha sinxeleza aparente: series de vellos, do cárcere de Carabanchel ou retratos eróticos en contextos derruidos, sucios. Ten un selo bastante claro malia que, como asegurou mentres pintaba o seu persoal bisonte na caverna, leve pouco máis dun ano nisto da fotografía. Pero os seus retoques son sempre contrastados, limpos, como se lle pasara un escalpelo ao ruído da imaxe.
Black Butterfly
Ás veces lémbrame a algo circense, estrondoso e non sen certa maxestade, o cal pode chocar. Tamén é sorprendente a cantidade de modelos espectaculares que consegue. Ou seica a espectacularidade resida, precisamente, no tratamento da fotografía.
Na presentación optou tamén polo vídeo, deunos un paseo pola súa galería multitudinaria de flickr e falounos un chisco dos seus estudos en Madrid. Da súa morriña.
Pídenme textos. Ás veces, o pretexto para un texto xustifica a súa angustia. Non a compensa, pero a xustifica. Escribir non é angustioso. Éo esixírseo a un mesmo para poder poñerse baixo o rótulo de escritor. Iso é imperdonábel, pedante, todo angustiosamente. Pero a min gústame compracer aos demais. Esas peticións caprichosas e pode que absurdas: fai un texto para isto; e agora para isto outro. Son unha ruleta. No noso cerebro as ruletas poden enferruxar e, cando cremos estar obrando de xeito casual, en realidade seguimos un patrón de pensamento coherente. Custa moitísimo -a cordura toda- ser incoherente. Deixarse levar polo azar. Esa palabra un pouco boba que xustifica tanto sen compensalo.
Pídenme textos, en definitiva, fano. Estou contenta. Son moi educada, moito. Gústame compracer esas constricións caprichosas [e pode que absurdas]. Dedícome con devoción aos textos por encarga e descoido os propios. Son desafíos. En realidade, síntome retada. Constantemente. A que non te atreves? A que non podes? Vivo nesa tensión medieval.
Entón toca matinar sobre as solucións. Sobre historias en prosa, sobre poemas locais, sobre unidades didácticas, sobre poemas visuais. O tempo escóase por entre as pernas. Son as miñas olleiras, esas que me familiarizan coa morte, esas olleiras, as marcas dos textos por facer. Fáltame descanso. Ando malhumorada. Facendo cousas a medias.
Pero contenta, pois fun retada.
É un modus similar a estar vivo.
Xanto coas de teatro. En Cangas, nunha terraza estival de febreiro. Falan dos campos mórficos. Logo imos ao ensaio, chegamos tarde. Bebemos viño co xantar. Temos idades diversas. Todas sobre o escenario, como as 7 fillas dun conto. Mulleres que fan de mulleres con historia. Pero eu prefiro os seus escenarios, as súas tramas, o atrezzo que compran no súper, o que agochan na ultima gaveta, a luz que lles dá directamente no rostro: o por que do fillo de L, o pasado londinense de E, o bruxismo de M, as teimas de S, o por que do fillo da outra L, as inquedanzas de X, a obra de teatro premiada de I…
Hai moito máis que calcetar por aí detrás.
Igor Lugrís, un señor que se dedica no seu lecer a poñerlle constricións aos que se chaman poetas, desafía ao universo dende o seu blog.
Primeiro foi o do cadaver exquisito. Unha morea de versos chuzados dende todos os recantos do globo, dior me perdoe o sutil paradoxo. Non contento coa proeza, agora ínstanos, tal cal faría Perec dende a tumba [non Peret dende a rumba, non se me confundan] a argallar un poema ou queseieuoqué no que cada palabra que vostede enxendre no seu neocórtex comece coa mesma letra. Todas as palabras coa mesma? Todas, si. E logo por que? Ah, amigo. Se non queres xogar, non xogues. Pero non veñas augar a festa.
Unha especie de agotemos as posibilidades do alfabeto. I eu creo nese tipo de máximas absurdas como salvación humana, así que…
…cerebralmente condicionada coa carismática constrición, consonte comigo, cismei con curiosidade. Coño. Carallo. Veleiquí vos vai:
MIL MONOS MARCHAN
Máis marcianos
Menos musas
Máis mutación medular manifesta
Menos mentiras maxistradas. Militares. Monárquicas. Mitradas
Máis máscaras mordaces
Máis malva matutino
Menos mans moinantes manipulando multitudes
Máis marusía, moita marusía
Menos mandaríns marcadamente mediáticos
Máis mutismo
Menos música metade mediocre metade merda
Máis metabolismo máxico
Menos mileuristas muxindo ministerios macrocéfalos
Menos magnates miserábeis
Máis Marilyn Monroe
Menos mínimos
Menos matrimonios
Máis Marlene, Matahari, Murasaki
Máis mímese
Menos morbo médico
Máis michos, máis meigallos
Máis Moebius, Miguelanxo, Modigliani
Máis máquinas milagreiras
Máis maelstrom, menos marines
Menos munición mellorando mutilacións
Menos medios maquiavelos
Máis mentiras mitolóxicas
Máis mais
Máis Marx
Menos mundo
Máis M31
Menos M30
Menos memorias, máis mnemosine
Menos mulleres mesmamente misóxinas
Máis migracións menos mortificantes
Máis moléculas mollando margaridas
Menos modestia moderna mixtificada
Máis monstros mariños
Máis Maruja Mallo
Menos mitins
Menos mal
Máis mimo
Máis misterio
E…E 2008
Por que me miran así? E logo que esperaban rexentando un bloj chamado …mmmm… cal madame?
imaxe: polaroide auténtica. O demo é da nenez. O bico é falso
Coidado. Agora ameazo co W o Y e o Z. Os que ninguén quere…
Datos de interese: vivivos no tempo dos fenómenos cósmicos paranormais. Polo visto, sobrevoan as noas insensatas cabeciñas nubes polares inzadas de ácido nítrico que, lonxe de presentar un aspecto sulfúrico ou radiactivo, collen un aquel de madreperla, nácara, tornasol boreal que as fai interesantes a mazo. Persoalmente, espero que chova.
Tamén, se se fixan ben e practican o insomnio, poderán ser testemuñas dun eclipse de lúa, mañá de madrugada…
Mirando ao ceo un atopa de todo. Salvo o por que da terra.
Entón preparo un personaxe. Entón penso en Ángeles Gulín, extraordinaria potencia vocal que naceu en Ribadavia e foi aclamada en Montevideo.
Ser actor non é nada bo. Na nosa época os actores comportan como aristócratas. A aristocracia xa non procede das xestas militares, nin das xustas medievais.
A aristocracia agora procede da arte da simulación.
E terei un soldo digno. Antes os actores eran pobretóns, pícaros. Soterrados extramuros. Non eran exactamente cidadáns de proveito.
Agora terei un soldo digno pola miña arte de simular. O primeiro contrato que tiven na vida tamén foi como actriz. Seica os soldos máis dignos, ou máis esaxerados, proceden sempre da arte da simulación. Os xerentes de empresa, os políticos, os xuíces e maxistrados, os presentadores de tv as elites… non levan anos cultivando o simulacro como un delicado xardín?
Busco a Ángeles Gulín, sopranísima, unha voz semiesquecida. Entón deixo de escribir isto, e escoito.
Debo facelo.
Anos fuxindo desa responsabilidade. Desa ignición. Pecha unha chaga abrindo outra que doa máis?
Debo falar de todo isto. Pero ha de ser de xeito lento, matinado, cunha carraxe subcutánea e non colérica. De todo isto, lémbrao. Thomas Szasz. Esquizofrenia como comodín metafórico da sociedade. Antipsiquiatría. Psiquiatras hijos de puta. Administradores de drogas legais. Pinchos de rocas de belas durmintes. Aliados do estado como torquemadas. Pseudocientíficos. Pseudomédicos. Ignorantes.
Coido que podería asasinar con cobiza a algúns.
Que son? Rápido, consulten as súas listas. Psicópata? Trastornada bipolar? Depresiva? Que son?
Con que droga legal esganaríades os meus días? A miña lucidez mental? A miña sexualidade? O meu xenio?
Abominábeis. Carroña das farmacéuticas. Avergoñaríades a Hipócrates, a Galeno, á mediciña chinesa.
Mengeles con prestixio. Necios patáns. Que remate a vosa estirpe de parásitos da ciencia médica.
O 13 de decembro foi a primeira xornada dedicada aos blogs dentro do ciclo.
Concorreu pouca xente, pero iso xa vén sendo unha constante. A xente non sabe onde queda o Centro? Será que semella un banco disfrazado [éo]? A xente é parva?
María chegou antes ca min e esperoume tomando un café no bar dun rueiro sospeitoso [de feito, o único rueiro sospeitoso que queda no centro de Coruña, centro de edificios iluminados de pequena cidade digna e os seus recantos convertidos ao turismo, como a mítica plazuela na que cantan as clarisas; centro obvio e pouco sospeitoso]. O rueiro de San Blas, ou algo así. Un rueiro que só ten un bar. Ése. Aí estaba María. Na decimoquinta volta de culleriña semimergullada en café quente, entrei.
A súa charla na caverna do Centro On foi, como xa vén sendo unha constante, enormemente clara, cercana, virtuosa. Amosounos un traballo de vídeocreación, un adianto de Novembro, o seu último proxecto. Falou de casatlántica, o nome da súa casa virtual. O blog no que pendura, como todos, imaxes e textos. Pero ela, dándolle a volta á tortilla, creando textos a partir de fotos e non do revés [buscar fotos que sirvan de cálida guarnición a textos crus]. Falou dos seus inicios no blog, nese se cadra emblemático 2005. E brindounos a lectura dun texto entrañábel, un pequeno encaixe de Camariñas que obtivo o I Premio no Certame de Microrrelatos Carlos Casares o pasado ano. Un texto sobre unha casa. Todos temos un pasado. As casas, en ocasións, gozan de mellor memoria cós humanos.
Agora que matino detidamente nela, María ten algo de caracol. Ten algo de casa ás costas. Cantas veces falei con ela de mudanzas? Varias. Das súas casas. Non só, como é obvio e re-publicábel, atopámonos dentro de casas na súa obra literaria. A presenza doutro tipo de espazos é notábel. Cidades. Novembro, quizais un pouco sinestesicamente, non é un momento senón un espazo. Unha illa.
María ten algo de compañeira-de-piso. É emocionalmente sabia. Inspira comodidade, tenrura. A súa obra tamén ofrece esa dispoñibilidade emocional coa porta aberta. Franca. Con letra minúscula, como ela escribe. Sen solemnidade.
Ao final, marchamos.
Creo que María seguíu sentindo cousas a respecto deste reencontro coa cidade, porque é sabido que as persoas seguen a experimentar emocións unha vez nos separamos delas e tomamos o bus para a nosa casa. A xente, ás nosas costas, vai resultar que vive.
No blog do lado atoparán máis e mellor información dese fío que se tendeu unha vez nos separamos na noite do 13 de decembro, botando bafaradas pola boca e axitando luvas.
En canto á caverna do Centro On, que saibamos, permaneceu no seu estado de caverna, e non converteu, por exemplo, en quirófano ou en xungla congoleña; os espazos pechados non son veleidosos unha vez lles pasas o fecho. Permanecen. Ou iso nos fan crer.
A caverna seguíu caverna e como tal a encontrei unha semana despois.
E como debe ser para que todo isto funcione… continuará
[...] 