Cthullu
Agora que A Coruña capital está en festas, lembro que unha vez escribínlle [a ela] un texto coma este:
de entre todas as formas de facerche inmortal
de entre todas as formas de facerche inmortal
escolleron esta
***
esta páxina. Que arrincarán probablemente
ventos fillastros dos teus
unha folla íntegra destinada a se desintegrar por estrelas cuxa primeira luz arde lonxe todavía
que non suliñarán xamais mans similares a estas
que con alivio será esquecida
como todo é
salvo ese insolente óvulo cósmico onde se repregaba todo antes da nada
incluso a memoria do que aínda non fora
onde nin sequera estabas ti
anaco de terra azoutada, interior de onda en forma de ostra
nin a túa torre nun xadrez extinto
nin o teu revés dun broslado marroquí de zara
nin as túas estrelas, galeras, olmos
nin o petróleo que manchaba as túas luvas de encaixe provinciano, cosido marea a marea
[aquí quen escribe debía dicir algo, preparaba unha metáfora nuclear. Pero asomou á fiestra un intre e esqueceu. Esqueceu de que falar. O guión do que agardaban que dixese]
***
Nos poemas dedicados a un lugar un espera unha confesión
Nesta cidade morrín
Unha enumeración de espazos significativos
Plazuelas, vistas, recunchos, penedos
Mesmo algunha anécdota sentimental
Todos os que amo a día de hoxe viven aquí
E por suposto historia, moita mala historia
Os liberais, os corsarios, a heroína
Pero xa non nos queda nada diso por darche.
Non es unha cidade especial por nada en concreto.
Es unha de tantas.
O vento é o teu habitante máis antigo.
A luz faiche servicial ou industrial.
No teu interior procrean violonchelistas, perruqueiras, asasinos
seguindo as mesmas leis que rexen os nosos átomos.
Non serás máis marabillosa nin máis digna por aparecer neste poema: de todas as formas de facerche inmortal, a máis imperfecta
a máis idiota.
Non es importante. Ninguén que non che habite entenderá
por que te paseamos
por que che dedicamos un libro
ou esta frase: Oh, ti. Si, ti
***
Que parvada, ves? O poema remata
e nin sequera falei de nada: nin mencionei o soño recorrente
de que che engole un tsunami
que me gusta a túa estatua da Unión y el Fénix
ou verche as torres da refinería dende a autoestrada de Arteixo
ou as pedras do dique
ou as fotos antigas co ultramarinos El Sol que abriran os avós
coa Champanera Cantábrica
ou as fotos onde o meu pai sempre é un forasteiro nas túas lousas
e na miña nai gravita unha beleza intocable
e a fiestra onde o meu irmán le Hormigón só
o meu pequeno núcleo familiar adorado, atado a ti como a un embigo
o único significativo por diminuto, un punto na estatística poboacional
e ti crecendo
civicamente, europeamente
ao tempo que mingua a posibilidade de escribir palabras novas sobre ti
neste poema que esborrancho entre a vida artística e a familia.
De todos os xeitos de facerche inmortal, este, o menos mediático
este, o menos luminoso
o máis parvo.
Minguando ata os puntos suspensivos.
***
Os puntos suspensivos…
crúas incisións no texto que brindan ao lector
a posibilidade de pechar
un infinito
unha imperfección por tanto
un infinito
…
2007, Estíbaliz…Espinosa
[...] 