Hoxe teño dezanove anos.
Cría que non volvería telos. Trabuquei.
Aquí están. Meus.
Relocentes. Aínda con ese rubor impalpable dunha pel sen manchas.
Non coñezo ao meu fillo. As torres xemelgas están en pe. A miña tía visítaas e cóntanolo, sobre o mantel. Debuxa Nova York. Onda o coitelo, a quinta avenida. Avenida aquí, avenida acolá. O mantel, por sorte, é a cadros. Hai farangullas do postre.
Non coñezo ao pai do meu fillo. Vive noutro país e segrega hormonas para outra. O seu país é un máis do mapamundi. Sei a capital.
O meu irmán posúe enteiro o fémur. Miro o seu rostro. É tan novo. Podería tanto.
Aínda non falo galego. Nin escribo en galego.
Aínda boto de menos ao meu pai. Aínda me lamento por min mesma e non por el.
Aínda me lamento polos mortos e non polos vivos. Aínda creo que a arte é lamentarse. E a literatura. Por que non?
Os pousos cristiáns dos que custa desfacerse malia todo escepticismo.
A miña nai. Semella maior do que me semellará máis tarde. Xa é marabillosa. Adóroa. Pero preciso despegar un pouco do seu colo inmenso e bendito, da súa granxa de Kansas.
O meu pelo medra tan forte.
Vivo demasiado viva.
O universo vén de abrírseme coma un fungo nuclear e síntoo, volto un membro pantasma nas miñas tempas.
As miñas tempas. Tócoas decote. Escribo cunha olivetti moi vella porque non hai cartos para máis. Non coñezo internet nin os PC.
Nin ao meu primeiro amor. Ao correspondido. O outro, o platónico, deshidrata na miña memoria de colexio de pagamento.
Escribo sonetos.
Vou ao planetario os domingos.
Contemporizo.
A miña saliva é doce. Rosada. Compartina pouco.
Non saín de Europa. E Europa non é Europa, senón o continente do que tampouco síntome contido.
Europa é, naturalmente, fenicia e princesa.
Non fabricaron aínda o coche que conduzo, o teclado co que escribo isto, o empaste da miña moa esquerda, a fortaleza Schengen.
Non falo unha palabra de ruso nin sei cantar ópera. Ás veces, noquéame unha melancolía que non entendo.
Atribúoa a causas esotéricas e non á secuencia dos meus xenes.
Corro. Corro bastante. Son quen de correr para:
a.- coller un bus
b.- atrapar un folio que voa
c.- fuxir de ti
d.- seguir correndo
Fíxome se me cruzo con algún senegalés na rúa. Borges é deus. Bernhard pertence ao feudo do meu irmán, coma o globo terráqueo que se prende.
Non teño CD. Pero si moitas cintas. A beca dá para pouco. A miña nai chega inqueda unha mañá porque equivocou o día no INEM e poden retirarlle o subsidio. Trae froita. Sempre a de mellor calidade.
Algunha vez toco a guitarra. Xa non lle limpo o po. Agora Nirvana.
Ignoro o significado de siglas como SMS ou USB. O meu mundo é tan real e analóxico como pode selo un mundo.
Roubo libros no corte inglés.
Estrico polas mañás. Durmo moitísimo. China é pobre e ninguén fala de Shanghai. Deixo de fumar.
Cuba existe, logo resiste. Os meus meses preferidos son xuño e novembro. Pola inminencia.
Vexo 10 veces Blade Runner, 5 Star Wars e namoro de Orson Welles.
Creo no big bang e nalgún outro tipo de vida extraterrestre.
Bebo bourbon. Créome unha grandiosa. Fago teatro. Cousas moi humildes que a min fanme levitar.
Aínda me miran pola rúa.
Aínda podo cometer loucuras e atribuírllas ao clima.
Nas noites fosforezo.
Empezo este poema unha noite desas. Soa e a lápis.
Ao meu redor
tan só
cinco mil seiscentos millóns
de humanos máis.
E mañá. Mañá. Mañá seguirei tendo
dezanove
violentos, putos
sobreestimados pola posteridade
soberbios
anos.
a fotógrafa Noemí Cubillo
[...] 