Toda a tarde buscando palabras sucias no fondo da boca. Que pode dicir Occidente? Penso en Persépolis. Unha historia. Penso en poetas descoñecidos e hindúes, en descoñecidos e somalíes. Isto é vergoñento. Como pasearse pola rúa en roupa interior. A poesía agota e sinto un hámster nunha roda correndo quilómetros para chegar á mesma gaiola.
A poesía agota.
Nos vindeiros meses parece ser que os deuses reserváronme moito traballo.
Tras 2 anos, volvín ver ás compañeiras do coro no que pasei 7. O director. As sopranos, apresuradas, cambiándose, lanzando vocalizacións cada vez máis agudas ao teito do baño no que estoupan coma fogos artificiais-aí estaría eu, soprano, coa miña voz forte de mezzo coa que adoitaba facer chistes polo baixo nos ensaios-. As contraltos, sempre con outro tempo e menos tirantez. Cantaban na Suite dos Planetas, de Holst, unha das miñas obras preferidas dende nena. Coro feminino a 7 voces. Planeta Neptuno. O último coñecido no sistema solar, cando foi composta. Curiosamente, tamén o último polo de agora.
A voz humana. Un necesariamente namórase da súa propia voz. Da voz que escoita dentro de si, da súa burbulla de medulas e linfa. Unha vez que a extrae de si e a escoita devolta por aparellos que non son os seus propios oídos, a relación cambia.
Ténsase. Ou seica afiánzase.
Na casa vemos Copying Beethoven. Película que intentei adiar o máis que puiden polo prexuízo seguinte, prexuízo que leva o número de serie 55B: outra vez o clásico biopic con escenas nas que se pretende reproducir o xenio compositivo. A música como esfera ideal. A música. Oh, si. Faime música. A película non está tan mal. O esperábel Beethoven bárbaro, visceral e con repertorio de caras e peiteados está claro, obvio; pero atrapa o rostro severamente anxélico de Diane Kruger, unha actriz que me gustou e da que todo o mundo dirá que é mala porque foi tocada coa beleza das pasarelas [pisounas].
A música.
Estou farta dela. Do privilexio que se me concedeu. Do privilexio humano. De Beethoven. De Mahler. De Tom Waits. De Yes. De The Cure. De Bob Dylan. De Sarah Vaugham. Por favor, deixen de emocionarnos.
[...] 