pinte un bisonte na caverna, por favor II

No pasado 29 de novembro, a 2ª sesión do ciclo tróuxonos ante as pupilas os xogos e paradoxos fotográficos de Olga Osorio. Olga. Ingredientes: cámara de fotos, biberón, CD de audio e imaxe, colar longo, perfil exótico. Olga. Funcións: fotógrafa, nai e profesora de narrativa audiovisual da Facultade de Comunicación Audiovisual da Coruña, profe tamén na Escola de Imaxe e Son de Someso e impulsora deste innovador blog [galería que foi enchendo coas diferentes xanelas dos fotógrafos que quixesen enviar as súas perspectivas. Todo un exercicio de Fiestra Indiscreta, lonxe dos trillados egologs].

Olga amósanos dous traballos. Faino cunha sinxeleza, unha franqueza que parece preceder unha obra igual de franca e sinxela. E así é. Pero hai mar de fondo: a aparente sinxeleza da iconografía de Olga agocha unha profunda reflexión e elaboración. Unha óptica múltiple. Unha óptica con retranca. O primeiro gran traballo é Reflexións, un proxecto premiado no Concurso de Proxectos de Creación Fotográfica sobre o Mar de Galiza e editado en Do Trinque.

Explicáronme que todo o que vexo son reflexos. Con esa alusión á caverna platónica abre Olga o libro homónimo Reflexións, publicado a raíz do premio. Dende a devandita caverna salta á caverna do Centro On para pintarnos na pantalla as súas reflexións privadas: un enorme mural móbil, un fresco da Galiza rural, mariñeira e urbana, sempre co mar de fondo. A través dun espello de alicia, dun espello no espello de Ende, dunha obra dentro dunha obra, dun marco que serve de pretexto para falarnos dos mares persoais dunha manchea de personaxes sabiamente escollidos, as imaxes xogan a reflectir un mar imaxinario, desexado, tristemente real ou idealizado. Cada personaxe retratado sostén un marco. Dentro dese marco habita un océano galego e fondamente propio. Cada un terma dun mar privado. O mar non ten cancelas, así que transmuta en definitiva nun mar que pertence a toda a galeguidade. A toda terra emerxida.

Mariscadoras, redeiros, conselleiras, tripulantes estranxeiros, naseiros, fareiras, enxeñeiras de portos, piragüistas, militares, asistentas, percebeiros, o lendario home do tempo da TVG, mergulladores, ruleiros e un aldraxado Neptuno… todos levan entre as mans ese marco de madeira a través do que, en vez de no ollo mecánico da fotógrafa, mergullamos noutro espazo físico. O evidente protagonismo do mar retratado cede sitio ao protagonismo humano: o que sostén o mar devén o seu verdadeiro sostén. Na charla, Olga enfeita cada foto con anécdotas do retratado, debullando así unha intrahistoria que tende un claro fío: a historia do mar galego é a historia social de Galiza. Isto é unha obviedade. Se cadra acontecerá así en todos os pobos marítimos, arquipiélagos, illas, penínsulas… que o mar inunda os libros de Historia con maiúscula.

O segundo traballo de Olga, aínda en elaboración, ten como protagonistas aos habitantes de Vilacampa, un pobo despoboándose. No concello de Valadouro, Lugo. Galiza está inzada deses fantasmais vestixios. Casas que baleiran e fican en pe, con certa resistencia, con certa resiliencia, absorbendo a enerxía de ceibárense dos humanos. Olga coloca ás familias perante as casas con coidada obscenidade. Parte da obra, baixo a forma de instalación, apareceu na mostra colectiva 25 outonos.

Pintando bisontes en cavernas estamos todos os xoves, ata abril, de 19:30 a 20:30 no Centro On, de Caixa Galicia, no Cantón Pequeno da Coruña. Non servimos pinchos. Non servimos drogas legais. Somos antipáticos. Pero gustámoste.

pinte un bisonte na caverna, por favor

fotografía: pequesquimal

Iván López Gimeno foi o primeiro convidado a este experimento. Unha mostra de traballos que teñen como común denominador o xiraren arredor dunha pantalla. O ollo hipnótico. Mitoxénico. Temíbel. Carente de pálpebras. De bágoas. As pantallas son signos dun ollar febril. Coma o dun crocodilo.

O experimento toma a forma dunha mostra de fotografía, páxinas web, ilustración… todo o pantallabelmente posíbel.

O Centro On brindounos a súa sala. Entre restras de valores bursátiles. Unha pequena matriz negra. Alí, baixo o paraugas protector e caro de finanzas alleas. Unha sala pequena, como unha caverna, cunha pantalla grande como un bisonte.

Iván L. Gimeno traballa en narración audiovisual. En principio, orientada a calquera formato: o televisivo, o vídeoclip, a curtametraxe. Interésame o principio, nó e desenlace: a historia. Fala seguro do que trae entre mans. Non teño nada novidoso que contarlle ao mundo. Xorden esas palabras, orixinalidade, criatividade. Son como campás. Campás que preceden ou envolven calquera alusión á arte. Pero as campás tamén tocan a morto.

Iván expón. Faino con claridade. É moi ameno. Lamento o escaso público. As súas ideas apuntálanse con experiencias de anos en medios comunicativos. Son vehementes. Destilan criterio. E tamén crítica á suposta novidade de certos formatos televisivos que simplemente redundan. O seu currículum -o que me mandou por email, nunca nos viramos antes- di: carreira de humanidades. Historia. En Santiago. Mentres tanto, agardaba a implantación da licenciatura de Comunicación Audiovisual. Iso e o tren de 30 minutos entre Coruña e Santiago eran as grandes promesas dos meus tempos de estudante. Penso que é bonito iso: a xente estuda carreiras por moitas razóns. Por acalar a conciencia. Por inxenuidade. Por contentar aos pais. Por fe. Tamén por facer tempo mentres se espera a outra carreira. É lexítimo. Cántas veces amamos a unha persoa expectantes porque outra nos ame. Facendo tempo.

Iván L. Gimeno ten experiencia como todólogo: fai de todo. Sempre orbitando arredor da narrativa audiovisual. A el gústalle a historia, especifica, contar historias. O guión parece a saída máis natural e cursa estudos destinados a gañarse a vida diso. Publica un libro de relatos. Un guión para a USC. Pero de guión a produción hai un paso. E a direción, cómo non. Semellan disciplinas entreveradas nalguén que comeza en plataformas con poucos medios. Hai que asumir varios papeis. Na New York Film Academy estuda Direción de Cinema Dixital e ten un compañeiro de piso xaponés. Ambas circunstancias conflúen e desembocan nun par de colaboracións memorábeis: un vídeoclip, Abisal, para o grupo Mecánica Celeste, e mais unha curtametraxe, The performer, visualmente moi lograda, contada a base de retallos a ritmo sincopado ou respiratorio, e cun argumento que instila sarcasmo no mitificado eido da actuación cinematográfica. Os desvelos por meterse no papel. O método. A escusa escenográfica: Nova York [a cidade que pode observar de esguello Hollywood]. O protagonista: o compañeiro de piso xaponés.

Algunhas das ideas lanzadas por este novo realizador ao longo da súa charla pintada na caverna:

#ser orixinal aínda é factíbel. Pon como exemplos a Charlie Kauffman e vídeos coma este.

#existe unha fractura xeracional entre os fillos da televisión e os mozos de hoxe que atopan en internet unha interactividade coa que o medio televisión xamais poderá competir [iso lémbrame á gala de Premios da Televisión, na que Buenafuente ironizou sobre o mesmo feito aludindo a youtube: infórmanme polo pinganillo de que xa se pode descargar en youtube a primeira parte deste monólogo]

#non é honesto vender como orixinais formatos televisivos que levan lustros funcionando

#en definitiva, ou iso pareceume entender a min, non se lle pode pedir orixinalidade nin frescura a un medio como o televisivo

O fallo da caverna: como no cine dos inicios, fallou o audio e non escoitamos nada da música dos vídeoclips. Por sorte The performer é case por enteiro unha curta muda.

As sesións deste ciclo estenderanse ata o xoves 27 de marzo de 2008. Emitiranse todos os xoves en rigoroso vivo e coleando, agás vacacións e festas de gardar. De 19:00 a 20:00.

Altas miras dende a caverna do Centro On

sopranismo

Tras 2 anos, volvín ver ás compañeiras do coro no que pasei 7. O director. As sopranos, apresuradas, cambiándose, lanzando vocalizacións cada vez máis agudas ao teito do baño no que estoupan coma fogos artificiais-aí estaría eu, soprano, coa miña voz forte de mezzo coa que adoitaba facer chistes polo baixo nos ensaios-. As contraltos, sempre con outro tempo e menos tirantez. Cantaban na Suite dos Planetas, de Holst, unha das miñas obras preferidas dende nena. Coro feminino a 7 voces. Planeta Neptuno. O último coñecido no sistema solar, cando foi composta. Curiosamente, tamén o último polo de agora.

A voz humana. Un necesariamente namórase da súa propia voz. Da voz que escoita dentro de si, da súa burbulla de medulas e linfa. Unha vez que a extrae de si e a escoita devolta por aparellos que non son os seus propios oídos, a relación cambia.

Ténsase. Ou seica afiánzase.

Na casa vemos Copying Beethoven. Película que intentei adiar o máis que puiden polo prexuízo seguinte, prexuízo que leva o número de serie 55B: outra vez o clásico biopic con escenas nas que se pretende reproducir o xenio compositivo. A música como esfera ideal. A música. Oh, si. Faime música. A película non está tan mal. O esperábel Beethoven bárbaro, visceral e con repertorio de caras e peiteados está claro, obvio; pero atrapa o rostro severamente anxélico de Diane Kruger, unha actriz que me gustou e da que todo o mundo dirá que é mala porque foi tocada coa beleza das pasarelas [pisounas].

A música.

Estou farta dela. Do privilexio que se me concedeu. Do privilexio humano. De Beethoven. De Mahler. De Tom Waits. De Yes. De The Cure. De Bob Dylan. De Sarah Vaugham. Por favor, deixen de emocionarnos.

algo

Non ten a sensación de que aconteceu algo? Ah, pero pasou? E Algo? E que tipo de Algo? Tiña rostro? Ollou para ti? En fite? Respiraba? Funcionaba con electricidade ou era un enxendro mecánico? Ou talvez existía por mera crencia? Era Algo ou tratábase máis ben de algo? Tiña pes? Podería, en determinado caso, saír fuxindo? Era de fabricación china? De ciencias oo de letras? Alguizaba ou limitábase a pasar, sen moita xacarandaina?

Non é verdade que pasou algo? Algo máisoumenos importante nas nosas esaxeradas vidas?

Feliz Algo. Non vaia ser…