Gourmandise à la fraise, de Citron Rouge
Encargas enunciadas coma desafíos. Así son ás veces.
Dedicarse a isto que non dá cartos nin che resolve a vida en ocasións arroxa unha luz. Unha luz desafiante como unha espada. De Damocles. Contra a parede, ti. Gústanme os encargos. Os textos ad hoc, de circunstancias.
Miden a capacidade entre ti e ti.
Sen sabelo entre elas, varias persoas puxéronse en contacto comigo durante os 2 últimos meses: todas querían que eu escribise algo, pero as finalidades eran moi diversas. Unha quería un texto sobre Bos Aires baseado nunha fotografía; outra, un texto sobre o que é ter 10 anos e unha lista de 10 imprescindibles en poesía;unha terceira, un poema para unha antoloxía dos beixos; outra, a letra para unha canción; unha asociación ecoloxista, un texto sobre o lobo…
O texto sobre o que é ter 10 anos era para Celso Fernández Sanmartín. En realidade, para un agasallo para Carlos, o dono do Barriga Verde de Lalín. Sendo Celso o destinatario inicial, resultoume doado pensar que raios era iso de ter 10 anos. A criatura final que parín foi siamesa: unha adoptou a forma de lista de cousas, de enumeración, e por suposto, quixen prescindir do cliché do panexírico á infancia, senón incidir naqueles aspectos que máis se afastan do ser adulto, como pasar páxinas mollando o dedo ou levar as unllas sucias sen cargo de conciencia.
A outra foi un poema máis habitual, pero cun punto de vista de ciencia-ficción: alguén coincide no espazo-tempo co seu eu de cando tiña 10 anos. Eses atrevementos da materia que non se somete a ser continua e limitarse, simplemente, a acontecer, senón que se subdivide en membranas, rebandas, vastas extensións de posibilidades de coincidencia. Especulemos.
Ámbolos dous textos quedaron así:
LISTA ABERTA DE COUSAS QUE SON TER 10 ANOS
para Celsiño
Non prestarlle atención a este texto
Pasar a lingua por detrás dos dentes con delectación
Ler en calquera postura e pasar as páxinas mollando o dedo
Rotar coa galaxia dentro dun ovo que comezase a se fender
Imitar a quietude dunha árbore
Deixar que o leite bote por fóra
Bucear tanto como se poida
Marcar as páxinas dobrando o ángulo superior
Non inmutarse cando soa o teléfono
Ir desabrigada
Non ter visto xamais a neve
Saír do baño cos dedos enrugados de humidade
Ver Cosmos co teu irmán
Rir por calquera parvada, como “de postre, unha pera vermella”
Gardar pequenos tesouros en esconderixos nos que ninguén repara
Atravesar esta páxina correndo cun vestido broslado
Chorar sen motivo
Escoitar A bruxa Golominda en Radio 3
Non tratar de ocultar os caprichos
Sospeitar de deus
Ruborizarse
Ter un vello loiro moi fino no nacemento do cabelo
Levar as unllas sucias facilmente
Cantar todo o día
Fascinarse cun pouco de herba
Idolatrar
Crer nas pantasmas
Razoar así: se non piso raia conquistarei o universo
Se piso raia, non
Suar docemente
Soterrar a un paxariño nunha caixa de bombóns
Escribir unha primeira novela
cunha nena, un ogro e a cidade de Magnolia Silvestre
Durmir en calquera lugar
Combinar as cores de calcetíns e diademas
Preocuparse por un dente roto
Turbarse completamente ao escoitar un nome,
o cal non sabemos moi ben que significa
E querer ser escritora, cantante e astrónoma
talvez non por esa orde
E lavar os peluches
E durmir con mamá
E abrir os ollos baixo a auga
E rotar coa galaxia, a galaxia como unha coroa de leite
E ser imprecisa, inconsecuente
feroz e mutable
hipnótica
como o universo que aloxa todos eses pensamentos
dentro dunha nena
vestida de cores como unha figuriña de pan
aló lonxe
no cabo do mundo
[…]
Estíbaliz…Espinosa, 2008
Era ela.
Antonte cruzóuseche xusto por diante.
Ía conducindo por esta páxina, despistada.
Esta páxina debe de ser importante para que ti desemboques nela.
De modo que ela conducía o seu coche por esta páxina
e cruzóuseche.
A cola de cabalo. A palidez. O futuro aleteando nun peto, feito un paxaro.
Era ela.
Sen dúbida ningunha.
Pasou correndo por diante do carro.
Cáseque a atropelas.
Pero non.
Nin sequera te ollou.
Seguíu camiñando, verso arriba, apurada. Rumbo a unha casa na que
agarda un micho
e aínda non todas as fiestras asoman ao pasado.
Era ela. Invisible para o mundo, cargaba a súa primeira novela na mochila. A boli
vermello.
Julita Soñadora.
Con debuxos. Da autora.
E unha cinta azul.
Unha titora meticulosa extraída doutro tempo léraa
puxéralle as comas
e esta nota na primera páxina, onda o título:
Tienes cualidades de escritora.
Ten 10 anos e aprétase con gusto a esa sentenza.
Esa sentenza márcaa coma unha morte no principio da vida. Márcaa
nun lugar invisible, en tebras.
No cranio, por exemplo. Ou no esternón.
Por iso cruza sen mirar.
Por iso corre.
Porque ter 10 anos é comezar a preguntarse
cando
en que momento
esa sentenza cobrará vida e cobregueará desde ese lugar invisible,
esa tobeira secreta,
e arrastrará ata esta páxina
para ser escrita dentro dun poema
que sostés
ti
Estíbaliz…Espinosa, 2008
[...] 