un texto diminuto nun mail perdido

Un email de hai varios anos, dirixido a uncalquera, grande amigo.

Ola, Pánfilo (había un tipo, Pánfilo de Narváez, así que nome propio e todo),

O soneto de AA: non está mal. Correcto. Correto, como diríamos, máis ben. Pero non me emociona. Desde Quevedo “cerrar podrá mis ojos…etc” hai poucos sonetos que xa me digan nada. A perfeción formal, as contas silábicas ben levadas, todas esas cadraturas…non me conmoven nadiña. Eran como andamios para os séculos pasados. Innecesarios hoxe…[necesarios talvez mañá?]

A pizarra dos haikus, pois non a lin toda aínda, pero si direiche que me gustou moito un de nonseiquén sobre un caracol como un iglú sobre unha seca sabana. Pareceume moi
lindo mesturar así os climas…

Que máis? Recoméndoche a unha tipa que coñezo pouco, mais me intriga moito: Sofia Rhei. Ela di que un tipo xaponés do século VIII dixo isto:

“Llevo en los bolsillos pequeños cristales, trozos de espejo: a veces, los engancho a las telas de araña.

Quien pasa y lo ve, piensa que acaba de llover”

Penso que en realidade trátase dun texto dela. Paréceme un candor.

Sofia Rhei: búscaa en http://fotolog.net/labellavarsovia

Aí publicaron o seu primeiro libro.

Bicas truhanas,

Imaxe: Lectorramificada. Pablo Gallo.

Datos de interese: Non son unha gran leitora de haikus. Non son unha gran leitora de nada. Uncalquera si o é. Presenteille os haikus e el conquistounos, levounos á cama e fíxolles de todo. Pode dicirse que cambiaron a súa vida ou, para ser máis xustos, a súa forma de estar no mundo. De cando en vez pídeme opinións sobre o que le. Sobre o que leo.

Confórmase con ser imprescindible.

Descoñece o feito de que eu estou desconcertada coa literatura, con iso de plasmarse en letras, de estamparse nun papel branco para dicir Aquí estou. Oh, isto que vos conto. Oh, a miña sensibilidade. Oh, o meu inxenio. Oh, a miña náusea. E que levo moitos anos xa perplexa. Por iso non son quen de escribir nada. Porque resúltame doloroso confrontarme coa estíbaliz nena que escribía sen problemas, débedas, atencións.

Avergónzame escribir. Ten que ser perfecto. Non o considero lexítimo se non. Non o considero lícito. Escribir ten que ser un acto necesario, preciso sobre o mundo. Ha de existir ese pequeno desgarro, ese diminuto desangrarse que comporta todo o necesario, o preciso sobre o mundo.

Os humanos e os electróns parecémonos nun detalle turbador e algo friki: os dous somos demasiado impresionábeis ao feito físico de sermos observados.