textos por encarga: que é ter 10 anos

Gourmandise à la fraise, de Citron Rouge

Encargas enunciadas coma desafíos. Así son ás veces.

Dedicarse a isto que non dá cartos nin che resolve a vida en ocasións arroxa unha luz. Unha luz desafiante como unha espada. De Damocles. Contra a parede, ti. Gústanme os encargos. Os textos ad hoc, de circunstancias.

Miden a capacidade entre ti e ti.

Sen sabelo entre elas, varias persoas puxéronse en contacto comigo durante os 2 últimos meses: todas querían que eu escribise algo, pero as finalidades eran moi diversas. Unha quería un texto sobre Bos Aires baseado nunha fotografía; outra, un texto sobre o que é ter 10 anos e unha lista de 10 imprescindibles en poesía;unha terceira, un poema para unha antoloxía dos beixos; outra, a letra para unha canción; unha asociación ecoloxista, un texto sobre o lobo…

O texto sobre o que é ter 10 anos era para Celso Fernández Sanmartín. En realidade, para un agasallo para Carlos, o dono do Barriga Verde de Lalín. Sendo Celso o destinatario inicial, resultoume doado pensar que raios era iso de ter 10 anos. A criatura final que parín foi siamesa: unha adoptou a forma de lista de cousas, de enumeración, e por suposto, quixen prescindir do cliché do panexírico á infancia, senón incidir naqueles aspectos que máis se afastan do ser adulto, como pasar páxinas mollando o dedo ou levar as unllas sucias sen cargo de conciencia.

A outra foi un poema máis habitual, pero cun punto de vista de ciencia-ficción: alguén coincide no espazo-tempo co seu eu de cando tiña 10 anos. Eses atrevementos da materia que non se somete a ser continua e limitarse, simplemente, a acontecer, senón que se subdivide en membranas, rebandas, vastas extensións de posibilidades de coincidencia. Especulemos.

Ámbolos dous textos quedaron así:

LISTA ABERTA DE COUSAS QUE SON TER 10 ANOS

para Celsiño

Non prestarlle atención a este texto

Pasar a lingua por detrás dos dentes con delectación

Ler en calquera postura e pasar as páxinas mollando o dedo

Rotar coa galaxia dentro dun ovo que comezase a se fender

Imitar a quietude dunha árbore

Deixar que o leite bote por fóra

Bucear tanto como se poida

Marcar as páxinas dobrando o ángulo superior

Non inmutarse cando soa o teléfono

Ir desabrigada

Non ter visto xamais a neve

Saír do baño cos dedos enrugados de humidade

Ver Cosmos co teu irmán

Rir por calquera parvada, como “de postre, unha pera vermella”

Gardar pequenos tesouros en esconderixos nos que ninguén repara

Atravesar esta páxina correndo cun vestido broslado

Chorar sen motivo

Escoitar A bruxa Golominda en Radio 3

Non tratar de ocultar os caprichos

Sospeitar de deus

Ruborizarse

Ter un vello loiro moi fino no nacemento do cabelo

Levar as unllas sucias facilmente

Cantar todo o día

Fascinarse cun pouco de herba

Idolatrar

Crer nas pantasmas

Razoar así: se non piso raia conquistarei o universo

Se piso raia, non

Suar docemente

Soterrar a un paxariño nunha caixa de bombóns

Escribir unha primeira novela

cunha nena, un ogro e a cidade de Magnolia Silvestre

Durmir en calquera lugar

Combinar as cores de calcetíns e diademas

Preocuparse por un dente roto

Turbarse completamente ao escoitar un nome,

o cal non sabemos moi ben que significa

E querer ser escritora, cantante e astrónoma

talvez non por esa orde

E lavar os peluches

E durmir con mamá

E abrir os ollos baixo a auga

E rotar coa galaxia, a galaxia como unha coroa de leite

E ser imprecisa, inconsecuente

feroz e mutable

hipnótica

como o universo que aloxa todos eses pensamentos

dentro dunha nena

vestida de cores como unha figuriña de pan

aló lonxe

no cabo do mundo

[…]

Estíbaliz…Espinosa, 2008

Era ela.

Antonte cruzóuseche xusto por diante.

Ía conducindo por esta páxina, despistada.

Esta páxina debe de ser importante para que ti desemboques nela.

De modo que ela conducía o seu coche por esta páxina

e cruzóuseche.

A cola de cabalo. A palidez. O futuro aleteando nun peto, feito un paxaro.

Era ela.

Sen dúbida ningunha.

Pasou correndo por diante do carro.

Cáseque a atropelas.

Pero non.

Nin sequera te ollou.

Seguíu camiñando, verso arriba, apurada. Rumbo a unha casa na que

agarda un micho

e aínda non todas as fiestras asoman ao pasado.

Era ela. Invisible para o mundo, cargaba a súa primeira novela na mochila. A boli

vermello.

Julita Soñadora.

Con debuxos. Da autora.

E unha cinta azul.

Unha titora meticulosa extraída doutro tempo léraa

puxéralle as comas

e esta nota na primera páxina, onda o título:

Tienes cualidades de escritora.

Ten 10 anos e aprétase con gusto a esa sentenza.

Esa sentenza márcaa coma unha morte no principio da vida. Márcaa

nun lugar invisible, en tebras.

No cranio, por exemplo. Ou no esternón.

Por iso cruza sen mirar.

Por iso corre.

Porque ter 10 anos é comezar a preguntarse

cando

en que momento

esa sentenza cobrará vida e cobregueará desde ese lugar invisible,

esa tobeira secreta,

e arrastrará ata esta páxina

para ser escrita dentro dun poema

que sostés

ti

Estíbaliz…Espinosa, 2008