textos por encarga: que é ter 10 anos

Gourmandise à la fraise, de Citron Rouge

Encargas enunciadas coma desafíos. Así son ás veces.

Dedicarse a isto que non dá cartos nin che resolve a vida en ocasións arroxa unha luz. Unha luz desafiante como unha espada. De Damocles. Contra a parede, ti. Gústanme os encargos. Os textos ad hoc, de circunstancias.

Miden a capacidade entre ti e ti.

Sen sabelo entre elas, varias persoas puxéronse en contacto comigo durante os 2 últimos meses: todas querían que eu escribise algo, pero as finalidades eran moi diversas. Unha quería un texto sobre Bos Aires baseado nunha fotografía; outra, un texto sobre o que é ter 10 anos e unha lista de 10 imprescindibles en poesía;unha terceira, un poema para unha antoloxía dos beixos; outra, a letra para unha canción; unha asociación ecoloxista, un texto sobre o lobo…

O texto sobre o que é ter 10 anos era para Celso Fernández Sanmartín. En realidade, para un agasallo para Carlos, o dono do Barriga Verde de Lalín. Sendo Celso o destinatario inicial, resultoume doado pensar que raios era iso de ter 10 anos. A criatura final que parín foi siamesa: unha adoptou a forma de lista de cousas, de enumeración, e por suposto, quixen prescindir do cliché do panexírico á infancia, senón incidir naqueles aspectos que máis se afastan do ser adulto, como pasar páxinas mollando o dedo ou levar as unllas sucias sen cargo de conciencia.

A outra foi un poema máis habitual, pero cun punto de vista de ciencia-ficción: alguén coincide no espazo-tempo co seu eu de cando tiña 10 anos. Eses atrevementos da materia que non se somete a ser continua e limitarse, simplemente, a acontecer, senón que se subdivide en membranas, rebandas, vastas extensións de posibilidades de coincidencia. Especulemos.

Ámbolos dous textos quedaron así:

LISTA ABERTA DE COUSAS QUE SON TER 10 ANOS

para Celsiño

Non prestarlle atención a este texto

Pasar a lingua por detrás dos dentes con delectación

Ler en calquera postura e pasar as páxinas mollando o dedo

Rotar coa galaxia dentro dun ovo que comezase a se fender

Imitar a quietude dunha árbore

Deixar que o leite bote por fóra

Bucear tanto como se poida

Marcar as páxinas dobrando o ángulo superior

Non inmutarse cando soa o teléfono

Ir desabrigada

Non ter visto xamais a neve

Saír do baño cos dedos enrugados de humidade

Ver Cosmos co teu irmán

Rir por calquera parvada, como “de postre, unha pera vermella”

Gardar pequenos tesouros en esconderixos nos que ninguén repara

Atravesar esta páxina correndo cun vestido broslado

Chorar sen motivo

Escoitar A bruxa Golominda en Radio 3

Non tratar de ocultar os caprichos

Sospeitar de deus

Ruborizarse

Ter un vello loiro moi fino no nacemento do cabelo

Levar as unllas sucias facilmente

Cantar todo o día

Fascinarse cun pouco de herba

Idolatrar

Crer nas pantasmas

Razoar así: se non piso raia conquistarei o universo

Se piso raia, non

Suar docemente

Soterrar a un paxariño nunha caixa de bombóns

Escribir unha primeira novela

cunha nena, un ogro e a cidade de Magnolia Silvestre

Durmir en calquera lugar

Combinar as cores de calcetíns e diademas

Preocuparse por un dente roto

Turbarse completamente ao escoitar un nome,

o cal non sabemos moi ben que significa

E querer ser escritora, cantante e astrónoma

talvez non por esa orde

E lavar os peluches

E durmir con mamá

E abrir os ollos baixo a auga

E rotar coa galaxia, a galaxia como unha coroa de leite

E ser imprecisa, inconsecuente

feroz e mutable

hipnótica

como o universo que aloxa todos eses pensamentos

dentro dunha nena

vestida de cores como unha figuriña de pan

aló lonxe

no cabo do mundo

[…]

Estíbaliz…Espinosa, 2008

Era ela.

Antonte cruzóuseche xusto por diante.

Ía conducindo por esta páxina, despistada.

Esta páxina debe de ser importante para que ti desemboques nela.

De modo que ela conducía o seu coche por esta páxina

e cruzóuseche.

A cola de cabalo. A palidez. O futuro aleteando nun peto, feito un paxaro.

Era ela.

Sen dúbida ningunha.

Pasou correndo por diante do carro.

Cáseque a atropelas.

Pero non.

Nin sequera te ollou.

Seguíu camiñando, verso arriba, apurada. Rumbo a unha casa na que

agarda un micho

e aínda non todas as fiestras asoman ao pasado.

Era ela. Invisible para o mundo, cargaba a súa primeira novela na mochila. A boli

vermello.

Julita Soñadora.

Con debuxos. Da autora.

E unha cinta azul.

Unha titora meticulosa extraída doutro tempo léraa

puxéralle as comas

e esta nota na primera páxina, onda o título:

Tienes cualidades de escritora.

Ten 10 anos e aprétase con gusto a esa sentenza.

Esa sentenza márcaa coma unha morte no principio da vida. Márcaa

nun lugar invisible, en tebras.

No cranio, por exemplo. Ou no esternón.

Por iso cruza sen mirar.

Por iso corre.

Porque ter 10 anos é comezar a preguntarse

cando

en que momento

esa sentenza cobrará vida e cobregueará desde ese lugar invisible,

esa tobeira secreta,

e arrastrará ata esta páxina

para ser escrita dentro dun poema

que sostés

ti

Estíbaliz…Espinosa, 2008

pinte un bisonte na caverna, por favor [crónica X]

O 21 de febreiro deste ano en curso, de gracia, de desgracia, quéseieu qué foi para vostedes, algo sería porque así coleccionamos os anos na memoria: o ano no que non pasou nada especial, o annus horribilis, o ano das olimpiadas de Pekín, o ano que Khruschev deu un zapatazo, o ano que o avó caeu vestido ao mar e a lagosta botou a perder o trigo, o ano que se extinguíu o dodo, o ano que a lúa desprendeuse de nós e as órbitas planetarias comezaron a se asemellar ás de hoxe, o ano no que escordei un nocelo e fixen clienta de evax con aquel e desencanto, o ano que nevou en Coruña, os fermosos anos do castigo…

Perdínme.

Este ano 2008 significou algo para vocês. Agora vai máis que mediado, pero o 21 de febreiro aínda era un ano recente, a estrear coma quen di.

Ese día, para o ciclo Pinte un bisonte na caverna, por favor arribou dende o Bierzo Igor Lugrís coa sá intención de nos falar de ovnis. De ovnis e de isoglossas. É dicir, da súa páxina persoal en rede e dos proxectos que alimenta dende alí, dende ese alí que non é exactamente aquí pero que é máis aquí que moitos outros aquís.

Igor Lugrís caracterízase por ser home de artefactos. Por exemplo, Mongólia, un dos libros máis retranqueiros e corrosivos da poesía de hais uns anos sobrevive, ademais de como libro en artefacto editorial, como artefacto per se. Razón aquí.

Hai pouco, por acolá, confesou a perda dun libro do que é autor titulado Nunca um helicóptero. Iso xa é nome de artefacto, queiras ou non. Dende que marchou ao Berzo, Igor atopou a escusa ideal para incriminar ao servizo postal que leva e trae obxectos entre ambos confíns do recanto galaico. En virtude dese puntual servizo, hai uns meses recibía no meu buzón esta espléndida xoia pop-artefacta:

Trátase dun dos moitos artefactos de Igor. Unha exposición de cartaces elaborados por el mesmo a partir de versos propios e alleos e fotos e debuxos tirados da rede. No mesmo buzón desembocaron, procedentes de Ponferrada, colantes, poemas soltos, tarxetas de convite e libros. O último, O Livro das Confusons, edicións Infinitas [artefacto?], Ponferrada, 2007.

Aquela tarde do 21 de febreiro da que non lembro se chovía ou non, no Centro On de Caixa Galicia Igor repasou as súas orixes blogueiras, o que procura na rede, o que ofrenda no seu blog [o que ofrenda e non o que ofrece porque dende un blog un ofréndase] e o que alenta dende el con seguinte mascarón de proa: Defende a cultura: Cópia todo o que saibas, todo o que podas, todo o que queiras.

En tanto que el falaba, na penumbra das butacas eu perfilaba a seguinte sentenza mental: se houbesemos dividir os poetas e escritores entre aqueles que aspiran a vivir pasivamente do que escriben [funcionarios, no peor sentido do termo; autocompracentes, no peor sentido do adxectivo] e aqueloutros que aspiran a vivir activamente do que escriben, os cuestionadores, os que argallan, os que non toman iniciativas de segunda man… Igor vai estar dentro destes últimos, e diso non me cabe dúbida. En moitos sentidos, o seu xeito de estar no mundo é concibido coma un combate e é esa a actitude, levada coa intelixencia e o humor con que el o fai, a garantía dunha dose fabulosa de experimento + ironía. Esas pequenas doses en forma de artefacto, colante, convocatoria cibernética, colaxe ou cartaz que lle vimos coñecendo dende hai xa varios anos.

sindri, cuarto de revelado

Post aparecido no fotolog de acriatura o 30 de maio de 2007

Vai contra a súa relixión inuit saír nas fotos. Non porque lle rouben a alma [que non ten, ela é pagana] senón porque lle quitan a posibilidade de ser a artífice da foto, que é para o que verdadeiramente veu a esta Terra.

Coñecímonos no inverno do 93 e no verán xa me estaba sacando fotos na miña casa. Creo que ten unha grave adicción

Cousas que podo dicir dela:

1.-fuma
2.-fai espectaculares tartas de chocolate con galleta
3.-ten ducias de amigos [eses seres tan útiles nas mudanzas…]
4.-é alérxica á amoxicilina
5.-gústalle o francés [o idioma]
6.-ten un rato que se chama Pérez [ela di que é un hámster]
7.-ten unha cadela que mexou na miña antiga casa
8.-as dúas adorábamos liarnos Drum e beber bourbon e tomar tés no Universal e rirnos nas clases de Vicente e gravar cintas infames cantando coplas ou entrevistando a Carolina
9.-nunca nos gustou o mesmo tipo [cousa rara entre amigas] nin lembro que se nos sincronizara a regla
10.-non conduce
11.-unha vez fixémoslle unha festa sorpresa de cumpreanos
12.-unha vez fíxoma ela a min
13.-non podemos prestarnos roupa nin zapatos
14.-non soporta que remexan nas súas cousas
15.-non lembro que nos enfadásemos moito nunca
16.-fixo unha curtametraxe dun glíglico de Cortázar
17.-saía do público na primeira obra de teatro na que participei. Tiña que berrar: ¡Oiga, que yo no soy ficticia!
18.-teño un regalo para ela i ela non o sabe
19.-é xenerosa
20.-é miss lunatic
21.-foi vj en Le Club
22.-sempre dubida dun talento que sabe que posúe
23.-viviu en Madrid
24.-coñece Cuenca
25.-cartea cun curmán de Icíar Bollaín
26.-fuma [ deixárao pero volveu]
27.-a primeira vez que fun a unha nudista foi con ela e cos tropecentos amigos do seu irmán
28.-ten gusto en audiovisual, decoración, en fotografía, vestindo e elixindo amizades [!]
29.-tivo estes pósters: un dos Deltonos, un dos Enemigos, un dunha tipa nunha escaleiras, un de Amèlie en xaponés…
30.-foi castaña, pelirroxa, loira, rizada, lisa, con flequillo, a lo garçon…
31.-cando tiña ansiedade cambiaba os mobles da súa habitación
32.-a súa bisavoa, a cupletista, non entende que a súa bisneta non queira saír nas fotos, co ben que posaba ela mirándose o escote con picardía
33.-sempre me fala de xente que non coñezo
34.-ao principio do Patachim non saiamos de alí
35.-gardo algunhas das súas conversas no messenger
36.-é querible
37.-vive tres ou catro pics máis á dereita

38.-nunca me perdoará esta radiografía. Ou tal vez si. É magnánima

sabedoría

Oxalá. Oxalá non soubese o que sei

pinte un bisonte na caverna, por favor [crónica IX]

O 14 de febreiro de 2008, día de San Valentín e da matanza de San Valentín e do cumpreanos dunha que coñezo non-chamada Valentín, día no que o sol saíu ás 6:16 h. e deitou ás 17:48 h. e, por se fose pouco -urxe que o saiban-,  o día no que o asteroide 385 Ilmatar oculta a estrela HIP 8718 de magnitude 6.9, ese día algúns de nós decidimos fuxir de tanto fenómeno cósmico e gorecernos na caverna do centro On. Por vicio.

imaxe: mina antipersoa

O convidado desta ocasión foi O levantador de minas aka Alfredo Ferreiro. Un home que coñecín como público hai anos, nun recital que el e outros escenificaban na Cova Folk. Naquela época na que cría nas fadas escocesas [nas fadas, non nas faldas] e nos gaiteiros e na people of the mound ou sidhe e en Avalón e no Leabhar Ghabhala, e debuxaba mouras eslamiadas e lamias mordendo con ponzoña as marxes dos apontamentos… a Cova abríase como unha sorte de cripta celta á que acudía en segredo sumo Migueliño Campovello [Mike Oldfield, o chiste NON é meu] e daban concertos privados os integrantes de Capercaillie. Alí, nunha diminuta tarima tras unha vidraza, Alfredo Ferreiro e un colectivo de 6 poetas máis brindaban pola poesía e lían textos cun aquel de platonismo e ebriedade.

Era o máis parecido a unha velada parnasiana que vira nunca.

Naquela altura, eu tamén persuadírame de ser poeta – a causa dun mal escritor e peor amante que coñecera e de varias moreas de folios que gardaba dende a nenez do colexio de monxas- mais por sorte tratouse dunha miraxe do deserto da que creo estar recuperándome, coma un paciente inglés.

Alfredo Ferreiro, co tempo, decidiuse a levantar minas -supoño que anti-persoa, ou talvez de carbón ou grafito- pola rede adiante. O seu impecable labor como divulgador, activista, crítico, xornalista e poeta no seu buque O levantador de minas -subtitulado A literatura, as súas ramas e as súas raíces. Outros sentidos– axiña multiplicouse en eco e a día hoxe a súa é unha das páxinas de referenza do blogomillo.

Alfredo explicou a traxectoria de O levantador de minas, o que o motivou a embarcar nel, a súa actividade como xestor cultural [con proxectos como a coruña son], a mudanza de servidor – arestora en Blogaliza-, mesmo os versos que figuran coma friso de benvida ou inspiración …

Do mesmo modo que a mãe / precisa de filho para ser mãe, / o título precisa de poema / para ser título. Daí este poema.

…e asimesmo a historia desta preciosa foto [encántame como ela cruza as pernas]

historia que vostedes non poden deixar de coñecer, por stevensoniana, por truculenta, por bufonesca  e que lerán completa aquí.

O vindeiro outono, Alfredo publica Metal Central en Espiral Maior. Miren que debuxo abrirao.

Esta foi a segunda sesión dedicada aos blogs dentro do ciclo cavernario.

de entre todas as formas de facerche inmortal

 

Cthullu

 

Agora que A Coruña capital está en festas, lembro que unha vez escribínlle [a ela] un texto coma este:

de entre todas as formas de facerche inmortal

 

de entre todas as formas de facerche inmortal

escolleron esta

***

esta páxina. Que arrincarán probablemente

ventos fillastros dos teus

unha folla íntegra destinada a se desintegrar por estrelas cuxa primeira luz arde lonxe todavía

que non suliñarán xamais mans similares a estas

que con alivio será esquecida

como todo é

salvo ese insolente óvulo cósmico onde se repregaba todo antes da nada

incluso a memoria do que aínda non fora

onde nin sequera estabas ti

anaco de terra azoutada, interior de onda en forma de ostra

nin a túa torre nun xadrez extinto

nin o teu revés dun broslado marroquí de zara

nin as túas estrelas, galeras, olmos

nin o petróleo que manchaba as túas luvas de encaixe provinciano, cosido marea a marea

[aquí quen escribe debía dicir algo, preparaba unha metáfora nuclear. Pero asomou á fiestra un intre e esqueceu. Esqueceu de que falar. O guión do que agardaban que dixese]

***

Nos poemas dedicados a un lugar un espera unha confesión

Nesta cidade morrín

Unha enumeración de espazos significativos

Plazuelas, vistas, recunchos, penedos

Mesmo algunha anécdota sentimental

Todos os que amo a día de hoxe viven aquí

E por suposto historia, moita mala historia

Os liberais, os corsarios, a heroína

Pero xa non nos queda nada diso por darche.

Non es unha cidade especial por nada en concreto.

Es unha de tantas.

O vento é o teu habitante máis antigo.

A luz faiche servicial ou industrial.

No teu interior procrean violonchelistas, perruqueiras, asasinos

seguindo as mesmas leis que rexen os nosos átomos.

Non serás máis marabillosa nin máis digna por aparecer neste poema: de todas as formas de facerche inmortal, a máis imperfecta

a máis idiota.

Non es importante. Ninguén que non che habite entenderá

por que te paseamos

por que che dedicamos un libro

ou esta frase: Oh, ti. Si, ti

***

Que parvada, ves? O poema remata

e nin sequera falei de nada: nin mencionei o soño recorrente

de que che engole un tsunami

que me gusta a túa estatua da Unión y el Fénix

ou verche as torres da refinería dende a autoestrada de Arteixo

ou as pedras do dique

ou as fotos antigas co ultramarinos El Sol que abriran os avós

coa Champanera Cantábrica

ou as fotos onde o meu pai sempre é un forasteiro nas túas lousas

e na miña nai gravita unha beleza intocable

e a fiestra onde o meu irmán le Hormigón só

o meu pequeno núcleo familiar adorado, atado a ti como a un embigo

o único significativo por diminuto, un punto na estatística poboacional

e ti crecendo

civicamente, europeamente

ao tempo que mingua a posibilidade de escribir palabras novas sobre ti

neste poema que esborrancho entre a vida artística e a familia.

De todos os xeitos de facerche inmortal, este, o menos mediático

este, o menos luminoso

o máis parvo.

Minguando ata os puntos suspensivos.

***

Os puntos suspensivos…

crúas incisións no texto que brindan ao lector

a posibilidade de pechar

un infinito

unha imperfección por tanto

un infinito

…

2007, Estíbaliz…Espinosa

siamesidade

Hoxe teño dezanove anos.

Cría que non volvería telos. Trabuquei.

Aquí están. Meus.

Relocentes. Aínda con ese rubor impalpable dunha pel sen manchas.

Non coñezo ao meu fillo. As torres xemelgas están en pe. A miña tía visítaas e cóntanolo, sobre o mantel. Debuxa Nova York. Onda o coitelo, a quinta avenida. Avenida aquí, avenida acolá. O mantel, por sorte, é a cadros. Hai farangullas do postre.

Non coñezo ao pai do meu fillo. Vive noutro país e segrega hormonas para outra. O seu país é un máis do mapamundi. Sei a capital.

O meu irmán posúe enteiro o fémur. Miro o seu rostro. É tan novo. Podería tanto.

Aínda non falo galego. Nin escribo en galego.

Aínda boto de menos ao meu pai. Aínda me lamento por min mesma e non por el.

Aínda me lamento polos mortos e non polos vivos. Aínda creo que a arte é lamentarse. E a literatura. Por que non?

Os pousos cristiáns dos que custa desfacerse malia todo escepticismo.

A miña nai. Semella maior do que me semellará máis tarde. Xa é marabillosa. Adóroa. Pero preciso despegar un pouco do seu colo inmenso e bendito, da súa granxa de Kansas.

O meu pelo medra tan forte.

Vivo demasiado viva.

O universo vén de abrírseme coma un fungo nuclear e síntoo, volto un membro pantasma nas miñas tempas.

As miñas tempas. Tócoas decote. Escribo cunha olivetti moi vella porque non hai cartos para máis. Non coñezo internet nin os PC.

Nin ao meu primeiro amor. Ao correspondido. O outro, o platónico,  deshidrata na miña memoria de colexio de pagamento.

Escribo sonetos.

Vou ao planetario os domingos.

Contemporizo.

A miña saliva é doce. Rosada. Compartina pouco.

Non saín de Europa. E Europa non é Europa, senón o continente do que tampouco síntome contido.

Europa é, naturalmente, fenicia e princesa.

Non fabricaron aínda o coche que conduzo, o teclado co que escribo isto, o empaste da miña moa esquerda, a fortaleza Schengen.

Non falo unha palabra de ruso nin sei cantar ópera. Ás veces, noquéame unha melancolía que non entendo.

Atribúoa a causas esotéricas e non á secuencia dos meus xenes.

Corro. Corro bastante. Son quen de correr para:

a.- coller un bus

b.- atrapar un folio que voa

c.- fuxir de ti

d.- seguir correndo

Fíxome se me cruzo con algún senegalés na rúa. Borges é deus. Bernhard pertence ao feudo do meu irmán, coma o globo terráqueo que se prende.

Non teño CD. Pero si moitas cintas. A beca dá para pouco. A miña nai chega inqueda unha mañá porque equivocou o día no INEM e poden retirarlle o subsidio. Trae froita. Sempre a de mellor calidade.

Algunha vez toco a guitarra. Xa non lle limpo o po. Agora Nirvana.

Ignoro o significado de siglas como SMS ou USB. O meu mundo é tan real e analóxico como pode selo un mundo.

Roubo libros no corte inglés.

Estrico polas mañás. Durmo moitísimo. China é pobre e ninguén fala de Shanghai. Deixo de fumar.

Cuba existe, logo resiste. Os meus meses preferidos son xuño e novembro. Pola inminencia.

Vexo 10 veces Blade Runner, 5 Star Wars e namoro de Orson Welles.

Creo no big bang e nalgún outro tipo de vida extraterrestre.

Bebo bourbon. Créome unha grandiosa. Fago teatro. Cousas moi humildes que a min fanme levitar.

Aínda me miran pola rúa.

Aínda podo cometer loucuras e atribuírllas ao clima.

Nas noites fosforezo.

Empezo este poema unha noite desas. Soa e a lápis.

Ao meu redor

tan só

cinco mil seiscentos millóns

de humanos máis.

E mañá. Mañá. Mañá seguirei tendo

dezanove

violentos, putos

sobreestimados pola posteridade

soberbios

anos.

pinte un bisonte na caverna, por favor [crónica VIII]

Pinte un bisonte na caverna, por favor, para os que acaban de chegar ou residen en Macedonia, consistíu nun ciclo no que se deron cita artistas procedentes de eidos diversos que gravitan arredor do audiovisual: vídeo, pintura, fotografía, vídeoclips, vídeoarte, blogs… O último xoves de xaneiro, o 31, a sesión volveu ser dobre e con dous convidados especiais para min.

Noemí Cubillo é unha fotógrafa e deseñadora nacida en Madrid. Coñecina no contexto ás veces algo violento profesora-alumna. É dicir, por forza non nos pasamos inadvertidas a unha á outra. No caso de Noemí, pasar inadvertida debe de ser unha utopía: trátase dunha muller cristalina, belísima, que se exercita no paradoxo de se agochar tras o clic dunha cámara no canto de poñerse diante.

a fotógrafa Noemí Cubillo

Na caverna do centro On de Caixa Galicia repasou a súa obra, os seus claroscuros, a súa sensibilidade para captar retratos e entornos inquietantes. É moi nova Noemí. Verdadeiramente, unha desas persoas que supón un luxo coñecer. Mesmo como pupila.

imaxe de Noemí Cubillo

Son disparos seus as fotos da cabeceira deste blog. Pola súa minimalista páxina web, buceade.

Adrián Figueroa é outro exemplo de encontro na terceira fase. Neste caso, a través do fotolog, ese sistema de comunicación con fotos que en moitas ocasións non pasan dun carrusel de primeiros planos de xente borracha queimada con flash. O de Adrián aka Onionboy non era así, nin moito menos, senón que aproveitaba a ferramenta da web 2.0 para pendurar os seus debuxos fantásticos, ilustracións dalgunha especie de universo paralelo da constelación Moebius.

Debuxos moi elegantes, oníricos, flotantes. Ilustracións para un libro de contos á deriva.

debuxo de Adrián Figueroa

Adrián expuso nunha pequena charla, que abríu cunha pequena animación, o seu traballo e o seu estilo de traballo: simple, pouco metódico, de trazos sinxelos e un pouso imaxinario.

Podedes seguirlle o rastro ao seu fértil fotolog se dades un saltiño no hiperespacio ata

aquí

un texto diminuto nun mail perdido

Un email de hai varios anos, dirixido a uncalquera, grande amigo.

Ola, Pánfilo (había un tipo, Pánfilo de Narváez, así que nome propio e todo),

O soneto de AA: non está mal. Correcto. Correto, como diríamos, máis ben. Pero non me emociona. Desde Quevedo “cerrar podrá mis ojos…etc” hai poucos sonetos que xa me digan nada. A perfeción formal, as contas silábicas ben levadas, todas esas cadraturas…non me conmoven nadiña. Eran como andamios para os séculos pasados. Innecesarios hoxe…[necesarios talvez mañá?]

A pizarra dos haikus, pois non a lin toda aínda, pero si direiche que me gustou moito un de nonseiquén sobre un caracol como un iglú sobre unha seca sabana. Pareceume moi
lindo mesturar así os climas…

Que máis? Recoméndoche a unha tipa que coñezo pouco, mais me intriga moito: Sofia Rhei. Ela di que un tipo xaponés do século VIII dixo isto:

“Llevo en los bolsillos pequeños cristales, trozos de espejo: a veces, los engancho a las telas de araña.

Quien pasa y lo ve, piensa que acaba de llover”

Penso que en realidade trátase dun texto dela. Paréceme un candor.

Sofia Rhei: búscaa en http://fotolog.net/labellavarsovia

Aí publicaron o seu primeiro libro.

Bicas truhanas,

Imaxe: Lectorramificada. Pablo Gallo.

Datos de interese: Non son unha gran leitora de haikus. Non son unha gran leitora de nada. Uncalquera si o é. Presenteille os haikus e el conquistounos, levounos á cama e fíxolles de todo. Pode dicirse que cambiaron a súa vida ou, para ser máis xustos, a súa forma de estar no mundo. De cando en vez pídeme opinións sobre o que le. Sobre o que leo.

Confórmase con ser imprescindible.

Descoñece o feito de que eu estou desconcertada coa literatura, con iso de plasmarse en letras, de estamparse nun papel branco para dicir Aquí estou. Oh, isto que vos conto. Oh, a miña sensibilidade. Oh, o meu inxenio. Oh, a miña náusea. E que levo moitos anos xa perplexa. Por iso non son quen de escribir nada. Porque resúltame doloroso confrontarme coa estíbaliz nena que escribía sen problemas, débedas, atencións.

Avergónzame escribir. Ten que ser perfecto. Non o considero lexítimo se non. Non o considero lícito. Escribir ten que ser un acto necesario, preciso sobre o mundo. Ha de existir ese pequeno desgarro, ese diminuto desangrarse que comporta todo o necesario, o preciso sobre o mundo.

Os humanos e os electróns parecémonos nun detalle turbador e algo friki: os dous somos demasiado impresionábeis ao feito físico de sermos observados.

figura

Un texto pertencente á serie de textos carboníferos, anteriores a 1997.

figura histórica anónima

Criei en mans de veleidosas nodrizas.
Os cónsules aromatizaban con talco a súa impericia,
os seus ventres castigados
a estancia do tempo nas súas meixelas
os seus ollos coma orbes sepultadas.
Nada me aprenderon do amor.
En troques, todo canto sei
de guerra
a eles débollo.
Das nodrizas gardo un arrecendo denso
e cada particularidade dos seus xeonllos.
O sardónico sorriso dos cónsules.
O seu xogo axitado e nervioso
propio de perdedores.
A súa inqueda astucia.
Caín coma un rei no seu taboleiro.
A miña fronte aberta na madeira paríu un novo imperio.
A cobiza dos homes é a mesma
só cambian a pericia e o momento.
E xa o meu nome mármore?
Son xa as letras nun libro?
Alguén estúdiame e recítame nunha clase.
Fóra chove,
como nos poemas.